23.2.12

ΜΕΛΑΝΩΣΙΣ

στίχοι για τον Jacob Böhme




Γιάκομπ, Γιάκομπ, βγες έξω!
είπε ο μυστηριώδης ξένος

Περπατούσες με πόδια γυμνά στις φλόγινες πέτρες
(φευγαλέα μόνο είδες τότε το βάραθρο)
και μπήκες στον κύκλο, στον ήσυχο κήπο
πλάι στο άσπρο άλογο που βόσκει το αιώνιο
παρόν σαν το χορτάρι
και σου κόπηκε η αναπνοή

Γιάκομπ, Γιάκομπ
ποιό είναι
το Μέγα Μυστήριο;

Πεθαίνεις γεννιέσαι στην ενθύμηση του Παραδείσου,
κάτω στον Κήπο, σαν βρέφος της Άνοιξης
Τώρα τίποτα δεν κυκλώνει το οροπέδιο από ψηλά
κι ο ουράνιος δίσκος πώμα που έχει αφαιρεθεί

Γιάκομπ, Γιάκομπ,
εσύ που ονόμασες το Χάος θείον
γυρνάς από στροφή σε στροφή

Είδα τον Γκόλεμ σαν εξωγήινη ακρίδα
να ανηφορίζει το καλντερίμι τον χειμώνα,
ενώ απ’ το σπίτι με τα ξύλινα παράθυρα ακουγόταν μια φωνή
να ψέλνει ανήκουστες κατάρες
Ασημένιο γάλα η Σελήνη και τ' άστρα σπινθήριζαν

Γιάκομπ, Γιάκομπ,
εσύ που ονόμασες το Χάος θείον
ταξιδεύεις από στροφή σε στροφή

Δημήτρης Τσουμάνης





εικόνες
έργα του Μαξ Ερνστ (από το La Femme 100 têtes) και του Γιάννη Κουνέλλη